“चायपत्ती”

तिच्याशी माझं तसं कधी बोलणं झालं नव्हतं. तसा प्रश्नही नव्हता, कारण आम्ही एकमेकांना जाणत नव्हतो. तोंड ओळख होती केवळ आमची. नावसुद्धा माहिती नव्हतं मला तिचं. तरीही तिने मला तिच्यासोबत बाहेर चलायला विचारलं होतं. बाहेर पाऊस पडत होता नि गारवा पण बराच होता. मला खरं तर आत राहणंच आल्हाददायक वाटत होतं. पण मला हे हि तितकंच ठाऊक होतं कि ती नक्की बाहेर जाणार होती. माझ्यासोबत, किंवा एकटीच. आणि तसंही ती पहिल्यांदा काही बोलत होती. नाही म्हणणं माझ्यासाठी शक्य नव्हतं.

बंगलोर ला इंदिरा नगर मध्ये “चायपत्ती” नावाचं एक छोटंसं रेस्ट्रो आहे. मुळात कल्पना CCD सारखीच, पण इथे चहा/कॉफीचे बरेच प्रकार मिळतात. सोबत खादाडीसाठी बरेच विकल्प आहेत. वातावरण सुद्धा सुरेख जमवलेलं आहे. इथे बसल्या बसल्या तुमचा वेळ कसा निघून जातो कळतंच नाही. त्यात जर रात्र झाली असेल आणि पाऊस सुरु असेल तर इथली मजाच काही न्यारी. इथली “कुल्लड कॉफी” फार प्रसिद्ध आहे. लोक इथे विशेष करून “कुल्लड कॉफी” प्यायला जमतात. कॉलेज मध्ये जाणारे, जॉब करणारे, तरुण मुलं, मुली, जोडपे इथे आपला दिवसभराचा थकवा घालवण्यासाठी येतात. मी मात्र इथे येतो कारण सोबत इथे बियर सुद्धा मिळते.

तिला मी पहिल्यांदा इथेच बघितलं. तिचा चेहरा तसा लक्ष वेधून घेईल असाच होता. १० लोकात उठून दिसेल असा. गोरा वर्ण. ना अगदी गोल, ना अगदी लांब, पण सुंदर असा अंडाकृती चेहरा. पाणीदार मोठाले डोळे. नाजुकशे गुलाबी ओठ. हलकेच कुरळे, पण अगदी मुलायम असे ते केस. तिच्याकडे लक्ष न गेलेच तर नवल. कित्येकदा त्या चेहऱ्याला न्याहाळत असतांना तिने मला बघितलेलं. पण तिला त्यात कधी वावगं वाटलं नसावं. किंवा तिला माझ्यासारख्यांची सवय झालेली असावी. पण माझं तिच्याकडे बघण्याचं कारण मुळात तिची सुंदरता नव्हती. ते होते तिचे डोळे. काही तरी होतं त्या टपोऱ्या डोळ्यात . कसलंतरी शल्य. प्रभा नव्हती त्यात. काहीतरी होतं जे तिला बोचत होतं. कधी कळालं नाही मला. हेच कारण होतं कि काय, ती असली कि माझी नजर प्रत्येकवेळी तिच्या त्या डोळ्यांकडे जायची.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

आजही मी असाच ऑफिस मधून आल्यावर सहज “चायपत्ती” वर गेलो. वरुण राजा हलकेच पाण्याचे तुषार वर्षावत होता. वातावरणात आनंददायक असा गारवा आला होता. आणि अश्यात तिथे जाणं मी मिस करू शकत नव्हतो. मी फ्ल्याट वर येऊन लगेच फ्रेश झालो नि “चायपत्ती” वर गेलो. आज तिथे नेहमी पेक्षा जास्त गर्दी होती. पाऊस सुरु झाल्यामुळे असेल कि काय, पण आज बरीच पब्लिक जमलेली तिथे. टेबल मिळणं कठीण वाटत होतं. मी एखादा टेबल मिळतो का म्हणून एकदा सगळीकडे कटाक्ष टाकायला गेलो नि मला तेव्हढ्यात ती दिसली. आजही तशीच, एकटीच, आपल्याच विचारात मग्न बसलेली होती. मी तिच्या कडे वळलो. जवळ जाऊन तिला विचारलं, “माफ करा, मी इथे बसू शकतो का?” तिने माझ्याकडे एकदा बघितलं, हलकेच मान डोलावली नि तिच्या समोर असलेल्या खुर्चीकडे हाथ करून बसण्याचा इशारा केला. एव्हढंच. चेहऱ्यावर कसलेच हावभाव नव्हते तिच्या. मला बसण्याचा इशारा करून परत स्वतःच्या विचारात मग्न झाली होती ती.

तिच्यासमोर “कुल्लड कॉफी” चा मग ठेवलेला होता. तिची नजर खिडीकीतून बाहेर कुठेतरी शून्यात होती. मी माझ्यासाठी एक बियर मागवली. वेटरने माझ्यासमोर बियरचा मग आणून ठेवला. हळू हळू आम्ही आपापल्यासमोर असलेलं ड्रिंक्स पित होतो. अधून मधून मी तिच्याकडे बघत होतो. डोळे काळेशार होते तिचे. पण कुठे तरी हरवलेले. एव्हढ्या गोंगाटात बसून सुद्धा त्या टेबलावर बसून मला एक वेगळीच अशी शांतता जाणवत होती. जणू काही तरी फार वाईट झालंय, आणि दुखःच्या वातावरणात कुणी कुणाशी बोलत नाहीये, अशी. आणि ती शांतता तोडण्याची, तिच्याशी बोलण्याची हिम्मत त्यावेळी तरी माझ्यात नव्हती. तेव्हढ्यात तिथे एक मुलगा आला. त्याने तिला विचारलं ,

“Excuse me gorgeous! Can I buy you a beer?”.

“No” तिने उत्तर दिलं.

“Coffee?” त्याने पुन्हा प्रयत्न केला.

“Please go from here and leave me alone.” तिने थंडपणे त्याच्याकडे बघत उत्तर दिलं.

ते भाव  बघून कि काय, तो मुलगा निघून गेला. तिने एकवार माझ्याकडे बघितलं.

मी विचारलं, “Do you want me to leave too?”.

ती दोन क्षण थांबली. म्हणाली “Shall we go out? I need some fresh air.”

… तिच्याशी माझं तसं कधी बोलणं झालं नव्हतं. तसा प्रश्नही नव्हता, कारण आम्ही एकमेकांना जाणत नव्हतो. तोंड ओळख होती केवळ आमची. नावसुद्धा माहिती नव्हतं मला तिचं. तरीही तिने मला तिच्यासोबत बाहेर चलायला विचारलं होतं. बाहेर पाऊस पडत होता नि गारवा पण बराच होता. मला खरं तर आत राहणंच आल्हाददायक वाटत होतं. पण मला हे हि तितकंच ठाऊक होतं कि ती नक्की बाहेर जाणार होती. माझ्यासोबत, किंवा एकटीच.

मी मान डोलावली आणि आम्ही दोघं आपापले ड्रिंक्स घेऊन बाहेर आलो. बाहेर पाऊस सुरूच होता. हवेत आता जरा जास्तंच गारवा आला होता. आम्ही दोघंही बाहेर आलो. आजूबाजूची दुकानं एव्हाना बंद झालेली होती. त्यातल्याच एका दुकानाच्या शेड खाली आम्ही दोघं गेलो. ती तिथे पायऱ्यांवर बसली. मी शेजारीच उभा होतो. थोडा वेळ कुणीच काही बोललं नाही. ती कॉफी घेत रस्त्याकडे बघायला लागली. ती शांतात तोडावी म्हणून कि काय, मी तिला विचारलं,

“तुला खरंच इथे बाहेर थंडीत राहायचं आहे का? आपण आतही बसू शकतो.”

तिने माझ्या कडे बघितलं. नजर परत रस्त्याकडे वळवली. कॉफीचा एक घोट घेतला आणि म्हणाली,

“मला लोकं विचारतात. तुला काय झालंय?  कुणी तुला त्रास देतं आहे का? कुणी तुला मारत, धमकावत आहे का? तू एव्हढी अबोल का असतेस?”.

खरं तर हे प्रश्न माझ्याही मनात होतेच. हो, तिला सरळ विचारू शकेल एव्हढी ओळख नव्हती आमच्यात. पण असती तर मी तिला असलंच काही विचारलं असतं. तिने माझ्याकडे बघितलं नि म्हणाली, “प्रत्येकाला माझी कहाणी जाणून घ्यायची आहे.”  “तुला काय वाटतं? काय झालं असेल माझ्यासोबत ?”

मी पहिल्यांदा तिला बोलतांना बघत होतो. पहिल्यांदा मला तिच्यात काही जिवंतपणा दिसत होता.

“मला काहीच वाटत नाही.” मी नकळत बोललो.

“खरंच?!” तिने विचारलं.

“हो खरंच.” मी उत्तर दिलं. मग हळू हळू आम्ही बोलायला लागलो. तिने सगळं काही सांगितलं. बोलतांना तिचे डोळे भरून आले होते. आवाज कापरा झाला होता. पण ती थांबली नव्हती. तिने मनातले सगळे विचार न थांबता बाहेर काढले होते. तिला त्रास देणारी, तिची कहाणी …. ती कहाणी, जी जाणून घ्यायचं कुतूहल सगळ्यांना होतं, तिने माझ्या समोर ठेवली होती. ऐकून मीही  स्तब्ध झालो होतो. सगळं सांगून झाल्यावर तिने एक दीर्घ श्वास घेतला. तिची नजर कुठेतरी हरवलेली होती. कदाचित जुन्या घटना तिच्या पुढे धावत असाव्यात. तिचे डोळे लालसर झाले होते. डोळ्यांमध्ये साठलेलं पाणी बाहेर पडू बघत होतं. तिने खरंच बरंच काही बघितलं होतं, सोसलं होतं. एव्हढं सगळं ऐकून कुणालाही तिच्याबद्दल सहानभूती नाही वाटली तरंच नवल होतं. तिने तिच्या डोळ्यांच्या ओल्या झालेल्या काठा पुसल्या. माझ्याकडे बघत ती म्हणाली, “आता सांग, काय वाटतं तुला माझी कहाणी ऐकून?”.

तिने विचारलेला प्रश्न खरं तर साधा-सरळ होता, पण त्याचं उत्तर मात्र साधं असू शकत नव्हतं. मी तिच्या शेजारी बसलो. तिच्या कडे बघून म्हटलं,

“मी सांगतो मला काय वाटतं ते. पण मला एक गोष्ट जरा स्पष्ट नाही झालीये अजून.”

“कुठली गोष्टं?” तिने लगेच विचारलं.

“तू विचार, मी सांगते.” ती म्हणाली.

मी तिच्या संपूर्ण कहाणीत तिला सर्वाधिक त्रास देणाऱ्या घटनेबद्दल विचारलं. क्षणभर थबकून तिने विचारलं, “त्याबद्दल काय स्पष्टीकरण हवंय तुला?”.

“मला तुझ्याकडून स्पष्टीकरण नकोय.” मी म्हणालो. मला ती घटना स्वतः बघायची आहे. मला माझं स्पष्टीकरण मिळून जाईल. मग मी सांगतो तुला, मला काय वाटतं ते.”

हे ऐकून तिच्या चेहऱ्यावर किंचित राग दिसत होता. “आता तू माझी मस्करी करतो आहे.” ती म्हणाली.

“मस्करी कुठून आली आता?” मी म्हणालो. “आपण जाऊयात कि तिथे. मला बघू दे नेमकं काय झालं होता तेव्हा.”

“पण तिथे जाऊन काही मिळणार आहे का तुला?”, ती म्हणाली. “तिथे कुणी नसणार आहे आता.”

“अरे पण ते तिथेच घडलं होतं ना?” मी परत विचारलं.

“अरे हो. पण, झालं ते झालं. त्या घटनेला होऊन आता वर्षाधिक झालंय. आता तिचं ….तिचं … ”

…. एव्हढं म्हणून ती थांबली. नि माझ्याकडे बघायला लागली. मी हलकेच हसत म्हटलं, “अस्तित्व नाही. होय ना?”.

आता ती माझ्याकडे एकटक बघत होती. मी बोलायला लागलो, ” तू  जेही काही सांगितलं. शेवटी कहाणीच ती. तिला अस्तित्व नाही. तिला चेहरा नाही. तिला मन नाही. तिला भावना नाहीत. ती आहे तर, निव्वळ एक कहाणी.”

नजर दुसरीकडे वळवून तिने क्षणभर काहीतरी विचार केला. तिच्या चेहऱ्यावर पहिल्यांदाच अगदी हलकी अशी प्रसन्नतेची झलक दिसत होती. ती हलकेच हसली, नि म्हणाली, “खरंय, कहाणीच ती शेवटी. कहाणी जी आपण उगीचंच  परत परत जगत असतो.”

“नाही.” मी हसून म्हटलं. “कहाणी, ज्यातून आपण घडत असतो.”

म्यानेजमेंट – ह्यांना त्रास काय असतो हो??

“वैभव!”

( “काय आहे बे आता?”)

हा मला हाक मारतोय ना, हा आहे माझा म्यानेजर. मी एफ.बी. वर लॉगीन व्हायचं आणि ह्याने, लेकाने, माझ्या सिस्टीम जवळ यायचं, ह्यात ह्याचं टायमिंग गेल्या दीड वर्षात कधीच चुकलं नाही! … पण करता काय? असो ….

“यस सर … ?”

“अरे वैभव, तुझं रेसिग्नेशनचं तर अपेक्षित नव्हतंच …. त्यात तू नोटीस पिरीयड सुद्धा सर्व्ह करायला तयार नाहीयेस …. का रे बाबा?”

(“तू पिळला तेव्हढा पुरे नाही का रे? … आता तरी जाऊ दे कि मायला!”)
“सर मला दुसरा जॉब मिळालाय … आणि त्यांना जॉयनिंग लवकर हवी आहे …आणि माझी प्रोजेक्ट तसाही संपलाच आहे. तर वाटलं कि तुम्हाला काही प्रोब्लेम नसेल … ”
(“नसता मिळाला तरी हेच म्हटलं असतं हलकटपूर नरेश! … तुमच्या राज्यात अजून राहिलो तर माझी असली नसली बुद्धी सुद्धा खपवणार तू!”)

“अरे हो रे. …. पण… म्हणजे. …”

हा असाच बोलतो …. ह्याच्या वाक्यातल्या शब्दांचं काहीच ताळ-तंत्र नसतं. वरून आपल्यालाच विचारणार, ‘Are we on the same page? … You got me right??’ …. सवय झालीये आता आम्हाला,असो ….

“अरे हो रे. …. पण… म्हणजे. …तसा मला काहीच प्रॉब्लेम नाहीये. …. म्हणजे … मला काय? …. मी तर …. मला तर खरं तर आनंद होतो आहे …. म्हणजे? …. मी … मला … नाही … हां …. तू समजला ना ?? …. तू सांग बिनधास्त … कधी जायचय ते …… मी सगळं सांभाळू शकतो!”

(“अरे! अरे! जिभेला सांभाळायला शिक कि आधी! बोलतोय काय … डोक्यात काय??? …. आणि मधेच बाजूने जाणाऱ्या ह्या राजलक्ष्मीला बघतोस काय? …. डोकं … (जर असेल तर), व जीभ आणि डोळे इकडे तिकडे पळवण्यापेक्षा एका गोष्टीवर लक्ष देशील तर आमची धावपळ कमी होईल रे …. नॉन-सेन्स!!”)
“सर मग के.टी. करून एक दहा दिवसात रिलीव्ह करा मला.”

“दहा दिवस!!! …. नाही! …. म्हणजे …. काम नसेल तर एकही दिवस रिकामा कंपनी मध्ये घालवायचा नाही ह्या मताचा आहे मी … आं? …. हा! …कसं आहे, काम नसेल ना, तर दुसऱ्या आठवड्यात पेपर टाकायलाच पाहिजे …. रिकामं बसून वेळ वाया घालवायचाच नाही. अरे मी सुद्धा तेच करेल .. मी सांगितलंय न तुला आधीच. ….हो ना?”

(“त्या हिशोबाने तर …., जॉईन केलास त्याच्या पुढच्याच आठवड्यात तू रिझाईन करायला पाहिजे होतं हलकटा!! जॉयनिंग फॉरम्यालिटीस सोडल्या, तर कामंच काय केलेस तू?”)
“हो सर. सांगितलंय तुम्ही. तर मग …. दहा दिवस पक्के समजू, मी सर??”

“हो..,हो!!! … म्हणजे …. बघ … माझ्या कडून काहीच प्रॉब्लेम नाहीये रे .. बाकी म्यानेजमेंट च्या हाती… ह्यांचा लेकांचा काही नेम नसतो रे …. मी सांगितलंय त्यांना! …. कि त्याचं मन नाहीये इथे … जाउद्या त्याला …. पण …. म्हणजे? …. मी … मला … नाही … हां …. तू समजला ना ??”

(“हां … बिलकुल समजलो सारं … म्हणजे तू काही मदत करणार नाहीयेस माणसा…”)
“बरोबर सर!”

“बाकी बरे केलेस तू वैभव, तशीही हि कंपनी तुझ्यासाठी बरोबर नाहीये … काय माहित काय सुरु आहे! … मी पण रिजाईन केले आहे. माहित आहे ना तुला?”

(“हां तो तुझ्या ड्राफ्ट मध्ये असलेला मेल बद्दल बोलतोय होए?? … तीन महिन्यांपासून किती लोकांना दाखवलास तू? ….. अरे किती लोकं तर खरंच आस लावून बसले आहेत कि तू निघशील इथून!!! … लोकांच्या भावनांसोबत असं खेळ करतो हलकटा? लवकरच वरच्याची लाथ बसणार आहे बघ तुला!!! “)

“कधी? केले सर? तुम्ही रिजाईन??”

“शुक्रवारी रे.”

(“शुक्रवारी होये!! …. अरे शुक्रवारी शेवटचे २ तास तुझाच मेल बॉक्स उघडून मीच विचार करत होतो तुझं रेसिग्नेशन सेंड करायचं म्हणून, तू काय थापा मारतो आहे मला!! … तुझा पासवर्ड माहित्ये मला. अॅडमिन ने दिलेला पासवर्ड सुद्धा बदलण्याची बुद्धी नाहीये तुला …. किती कष्ट लागलेत माहिती आहे सेंड वर क्लिक ‘न’ करण्यासाठी???!!! ….. पण तू काही सुधारायचा नाहीस … सेंड करूनच टाकतो थांब आज … अरे त्या डी.एम. चा पासवर्ड माहित नाही म्हणून सांग, नाहीतर तिकडून एक्सेप्ट सुद्धा केलं असतं मी तुझं रेसिग्नेशन!”)
“ठीक आहे सर. ऑल द बेस्ट!”

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

“वैभव”

(“आलास परत!”)

“डी.एम. बोलवतोय तुला…”

(“सोडताहेत कि काय? …. चांगली बातमी दे रे देवा!! “)
“आलोच सर.”

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
“सर, मला बोलावले होते तुम्ही?”
(हा एच.आर. म्यानेजर काय करतोय इथे?? ….चांगली बातमी ….. चांगली बातमी ….. रिलीव्ह …. रिलीव्ह ….)

“हो वैभव.”

” ….वैभव तू २२ इंटरव्ह्यूस घेतलेत … पण एकही क्यांडीडेट् सिलेक्ट नाही केलास … ”

(हान तिच्या मायला …. मला वाटला सोडताहेत मला … )
“सर, प्रोफ़ाईल तितक्या चांगल्या नव्हत्या ….”

“का बरं चांगल्या नव्हत्या??”

(म्हणजे??? …. अरे चांगल्या नव्हत्या, म्हणजे, चांगल्या नव्हत्या!! … अजून काय आहे त्यात …. सायफर सायफर खेळतो आहे का आपण इथे!!!)
“म्हणजे सर? मी समजलो नाही.”

“म्हणेज वैभव, तुला २२ प्रोफाईल्स दिल्या होत्या आतावर …. अजून नाही आहेत प्रोफाईल …. काय करायचे सांग?”

(“नाच मग! … मी काय करू त्यात??”)
“सर मी काय करू शकतो … इथे जे काम करावं लागतं त्या हिशोबाने मला क्यांडीडेट्स ठीक नाही वाटले … काही क्यांडीडेट्सला तर सर साधी रिक्वायरमेंट सुद्धा कळत नाही सर…”

“एक मिनिट, रिक्वायरमेंट इंग्लिश मध्ये असते बरोबर? …. तू म्हणतो आहेस कि क्यांडीडेट्स ला इंग्लिश सुद्धा येत नाही?”

(“तुम्हाला तर नक्कीच येत नाही असं दिसतंय सर!!!! … अरे काय लावलं आहे हे?”)
समोरच्याच्या कानशिलावर वाजवायला उचलेला हाथ कसाबसा कपाळावर फिरवतो आहे असे दाखवत त्रासून मी समोर बघत होतो …

“तुला अजून दहा प्रोफ़ाईल्स देतो वैभव… ह्यातून कुणी तरी सिलेक्ट होईल ह्याची हमी देतोस का तू?” – इति ह्युमन-रिसोर्स-डीपार्टमेंट नरेश एच.आर. म्यानेजर.

(“तुझ्या डीपार्टमेंट मधल्या ज्या पोरीला तू लग्नाचं आश्वासन देऊन २ वर्षापासून फिरवतो आहेस, ती एक दिवस तुझ्या घरी जाऊन तुझ्या बायको पोरांसमोर तोंड उघडणार नाही ह्याची हमी देऊ शकतो का रे तू??? मला हमी मागतो आहे!”)
“सर मी हमी नाही घेऊ शकत ह्याची, प्रोफाईल ठीक वाटली तर ठीक, नाही तर नाही … आणि तसंही रिसोर्स म्यानेजमेंट माझं काम नाही. तुम्हाला सिलेक्ट करायचंच असले कुणाला तर करून टाका तुमच्याकडूनच. नंतर मला बोलणे नाही ऐकायचे कि ‘हे तू कुणाला सिलेक्ट केलंय?’ म्हणून.”

. . . . . . .
. . . . .
एच.आर. म्यानेजर आणि डी.एम. एक दुसऱ्याकडे बघताहेत ….
. . . .
. . . . .

“तुम्ही जाऊ शकता वैभव.”

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

म्यानेजमेंट! ….. कुणीही जॉब बदलण्याचं ८०% कारण!! ….नाही नाही. मी दुसरीकडे जॉईन करतांना एच.आर. ला आपण सांगतो त्या कारणाबद्दल बोलत नाहीये. मी, आपण दुसरा जॉब शोधणं सुरूं करायच्या खऱ्या-खुऱ्या नेमक्या कारणाबद्दल बोलतोय. काय म्हणता? तुम्ही नाही आहात सहमत? तुम्ही संतुष्ट आहात तुमच्या जागी?? हम्म …. भाग्यवान आहात मग तुम्ही … पण मी तर असं ऐकलं आहे कि ‘कर्मचारी कधीच म्यानेजमेंट कडून संतुष्ट राहू शकत नाही!’. निदान इथे तरी मानतात असं. आणि त्यामुळेच कदाचित म्यानेजमेंट कर्मचाऱ्याच्या असंतुष्टी ला खूप काही किंमत देत नाही.

बरं चला …… हे जरी मानलं कि ‘कर्मचारी कधीच म्यानेजमेंट कडून संतुष्ट राहू शकत नाही’, पण मला सांगा, म्यानेजमेंट तरी कर्मचाऱ्याकडून कधी संतुष्ट असतं का? मला तर नाही दिसत कुठेच, कधीच! ……. काही ना काही, …..कुठे ना कुठे, …… कुणी तरी असंतुष्टच असतो (कर्मचाऱ्याकडून)….

उदा.

तुम्ही आपला काम संपवून लवकर घरी जातो म्हटलं तर, . . . .

“नाही, शक्य नाही. पूर्ण ८ तास बसवाच लागेल. पॉलिसी आहे.”
. . . . .

“असं कसं काम नाही तुझ्याकडे? मी देतो थांब!” (आणि आलाच मग दोन पानांचा मेल तुमच्या मेल बॉक्समध्ये!!)
. . . . .

“आजचं झालं तर त्यात काय? उद्याचं कर.” (कधी कधी तर शेजारी पण येऊन बसतात हे लोकं, पण सोडणार नाही तुम्हाला!!!!)
. . . . .

बरं मग तुम्ही सकाळी ९:३० च्या ऐवजी १०:३० ला (एक तास उशिरा) येऊन ८ तास मात्र पूर्ण करून जरी जात असला, तर, . . . . .
“तू वेळेवर येत नाहीस … कम्प्लेंट आली आहे तुझ्या नावाची.” ( कुणी करत नसतं हं ह्या कम्प्लेंटस! हेच करत असतात….!)
. . . . .

त्यात तुम्ही पुरुष असाल तर, . . . . .
“एखाद्या बाईने म्हटलं असतं तर ठीक आहे, तुला कुठे सकाळी उठून डब्बा तयार करावा लागतो. (काम करायला बायको/आई असेलच.) प्लीस वेळेवर येत चल.”
. . . . .

आणि जर तुम्ही स्त्री असाल तर, . . . . .
“एखाद्या, अविवाहित पोराने असं म्हटलं असतं तर ठीक आहे, त्या वयात सवयी नसतात कि लवकर झोपेल माणूस. पण तुमच्या बाबतीत तर हे शक्य नाही. तेव्हा तुम्ही तर लवकर यायलाच पाहिजे.”
. . . . .

बर मग तुम्ही वेळेवर येऊन वेळेवर जायची गोष्ट केली तर, . . . .
“बघ तू असं सहकार्य नाही करशील तर कसं होईल? …. ज्या दिवशीचं काम त्या दिवशी संपायलाच पाहिजे.”

मग ती ८ तासांची पॉलिसी काय लोणचं घालायला ठेवली आहे काय?? …. माहित नाही.

. . . . .

२ महिन्यांचं काम एका महिन्यात करायला लावायचं, …. झालं नाही तर, . . . .
“काम तर तसा २०च दिवसांचं होतं, मला नाही कळत ह्याला हितके दिवस का लागताहेत!!!”

म्हणजे खापर हे तुमच्याच डोक्यावर फुटेल!! …. तो मात्र सुटला …

. . . . .

रिसोर्स पुल्लिंग मध्ये एकमेकांच्या रिसोर्सेस ची लावायची आणि रिसोर्स कॉमन असेल तर?? …… मग तर विचारायलाच नको!!!
. . . . .

मुलगी दिसायला चांगली असेल तर तिला आपल्या टीम मध्ये घ्यायचं, कारण काय? तर, . . . .
“नाही, ती कामात फार फार चांगली आहे रे … ”
. . . . आणि तीन दिवसात तिने ह्यांना जर काहीच भाव नाही दिला तर, . . . .

“मला कळत नाही हिला सिनियर कुणी बनवलं तर ….!”
. . . .

“तुला सांगतो ना, मुली नकोच टीम मध्ये, ह्यांच्याकडे ना काम ‘न’ करण्याचे बहाणेच जास्त असतात!”
. . . . .
. . . . .

अशी कितीतरी उदाहरणे देता येतील, म्यानेजमेंट कर्मचारी वर्गाकडून खुश नसण्याचे ….

ह्यांना त्रास काय असतो हो?? …. बरे खालचे तिथे गेले कि तेही तसेच बनतात हेही सत्य आहे. बघितलंय मी माणसं बदलतांना. जागेतच काही असावं बहुतेक.कि तिथे माणूस एकदा गेला, कि आपसूकच त्यात हे कौशल्य येत असावं.नाही तर काय सांगावं? किंवा असंही असेल कि प्रत्येकातच हि छुपी प्रतिभा असावी. आणि ती जागा, निमित्त मात्र असावी. काय वाटत?

बरं असंही नाही कि सगळे असेच असतात … काही असतातही चांगले, स्वच्छ!! …. पण मग तसे हाताच्या बोटावर मोजण्या इतके असतात, असले तरी ते हि बिचारे प्रतिकूल वातावरणात जास्त काही करू शकत नाही. मग एक तर कंटाळून सोडून देतात, नाही तर चीड चीड करत एकटेच लढत राहतात.

काहीही असो, मला तर इतकं समजलं आहे, कि माणसं सगळीकडे सारखेच!! ….. त्यामुळे उगा जास्त जागा बदलण्याचा भानगडीत पडण्यात काही अर्थ नाही. पैसा देखो, और खुश रहो. नाही का?
म्हणून मी तरी आहे त्याच जागी राहणार आहे आणि वेळ घालवणार आहे. …..आणि तरीही …..फारच कंटाळा आलाच तर, . . . .
. . . . . .
आहेच एक मेल, एकाच्या ड्राफ्ट मधला, … उघडून सेंड करायचा आहे बस्स!!!!!!   😉  😀